هنوز یک ماه نگذشته است از روز خبرنگار، همان روزی که علیرضا افتخاری، خوانندهٔ صدا و سیمای جمهوری اﺳﻠﺎمی، محمود احمدیﻧﮋاد را در آغوش کشید و بوسه بر گونهﻫﺎیش زد. امّا شنیدیم که ایشان روز سهﺷﻨﺒﻪ در گفتگو با تارنمای خبر آﻧﻠﺎین، از فشار مردم بر خود و خانوادﻩاش سخن گفته است و اینکه میﺧﻮاهد از ایران به سوی فرانسه، رخت سفر ببندد! ما هم ماندیم انگشت به دهان که گوشﻫﺎی ما دراز است یا اینکه علیرضا افتخاری ﻣﻰخواهد بیش از توان خویش، هنرمندی نماید؟! نکتهٔ دیگری که ما را بیشتر در شگفت فرو برد، آن بود که آقای افتخاری در همین گفتگو، کردار ناشایست خود در روز خبرنگار را «گرفتاری ناخواسته» خواند! روشن نیست که کجای این رفتار، ناخواسته و یا گرفتاری بوده است. اگر تنها محمود احمدیﻧﮋاد ایشان را در آغوش گرفته بود، ﻣﻰگفتیم ناخواسته بوده است. امّا ایشان نیز در سوی دیگر، از دل و جان مایه گذاشتند و هنر و هنرمندی را برای خوشایند رئیس دولت کودتا به قربانگاه کشاندند. روشن نیست چرا استاد محمدرضا شجریان و دکتر محمد اصفهانی تا کنون به این گرفتاریﻫﺎی ناخواسته تن ندادهﺍند! شاید بهتر باشد علیرضا افتخاری در کنار آواز، درسﻫﺎی دیگری هم از استاد محمدرضا شجریان بیاموزد.
آقای افتخاری! حال که در آغوش جمهوری ﺍﺳﻠﺎمی جای گرفتهﺍید، دیگر چرا دلتان هوای فرانسه را دارد؟ اگر اینجا از فشار مردم ﻣﻰرنجید، آنجا هم ﺧﻮاهید رنجید، شاید بیشتر از اینجا. بابک داد را نبینید که به فرانسه گریخت، او تاب آغوش مهربان جمهوری ﺍﺳﻠﺎمی را نداشت. این مردم هم اندکﺍندک جانشان را در زندانﻫﺎ و خیابان از دست ﻣﻰدهند و از شمارشان کاسته ﻣﻰشود. بنابراین آسوده باشید. صبر و استقامت را از رهبرتان بیاموزید که با خشم و فشار روزافزون مردم، از آن باﻟﺎ تکان ﻧﻤﻰخورد! اگر هم ﻣﻰخواهید بعد از سفر به فرانسه، مانند هوشنگ امیر احمدی بر روی رسانهﻫﺎ نمایان شوید و سخنان مالهﻛﺸﺎنه به ما تحویل دهید، باید بگویم این حنا دیگر رنگ ندارد. بنابراین بار سفر را باز کنید و فشار مردم را به همانجا حواله کنید که رهبرتان ﻣﻰکند! خیالتان راحت!
0 دیدگاه:
ارسال یک نظر